Alles of niets
Ik herken het steeds sneller, in de gesprekken die ik voer.
Die blik. Die houding. Dat alles-of-niets.
De stille overtuiging: ik moet dit winnen….
Het speelt zich niet altijd af in woorden. Vaak zit het in de energie. In de manier waarop iemand blijft herhalen dat hij het recht aan zijn kant heeft. Of in hoe iemand veertien berekeningen maakt om te onderbouwen waarom hij of zij meer verdient.
Soms zie ik het bij mezelf terug. De drang om het goed te doen. Om sterker te zijn dan ik me voel. Om te blijven bouwen, creëren, werken, presteren. Om te bewijzen dat ik niet klein ben, niet zwak, niet afhankelijk.
Alsof ergens diep vanbinnen nog altijd een stem zegt:
Als je wint, hoor je erbij. Als je stopt, besta je niet.
De winst van winnen
Het is een strategie. En zoals elke overlevingsstrategie: briljant én destructief tegelijk.
Want laten we eerlijk zijn. Het brengt je ver.
Mensen die ‘iets te bewijzen hebben’ zijn vaak doorzetters.
Ze zijn creatief, sterk, gefocust, alert. Ze zijn vaak de eersten die ’s ochtends beginnen en de laatsten die stoppen. Ze studeren, ondernemen, regelen, vinken af. Ze laten zien dat ze iets kunnen. En het werkt – zolang het werkt.
Tot het moment dat het te veel wordt.
Tot het lichaam niet meer wil.
Tot je je realiseert dat er meer is dan werken
Tot je relatie stukloopt
Tot je ineens geen doel meer hebt
Als je doel wegvalt
Wat blijft er dan over?
Soms spreek ik mensen die nét gescheiden zijn en ineens in het niets vallen. Hun strijd is gestreden. De scheiding is rond. Het huis verkocht. De alimentatie geregeld. En dan komt de stilte. En die is oorverdovend.
“Ik weet eigenlijk niet wat ik wil nu,” zegt ze, met tranen in haar ogen.
“Ik heb zo lang gevochten. En nu weet ik niet eens meer waarvoor.”
Het is herkenbaar. Als je jarenlang hebt geleefd vanuit ‘bewijsdrang’, is het vreselijk beangstigend om stil te staan. Want dan komt de echte vraag: Wie ben ik zonder doel? Zonder prestatie? Zonder applaus?
Soms breekt iets je open
Wat dan kan helpen?
Heel soms is het iets heel anders. Iets onverwachts.
Een moment dat je uit de modus haalt.
Voor mij was dat afgelopen paasweekend.
Go Ahead Eagles won de beker. Op Eerste Paasdag.
Misschien niet de meest verdiende overwinning als je puur naar de wedstrijd kijkt.
Maar wat een seizoen. Wat een inzet. Wat een strijdlust.
En ineens voelde ik het: die overwinning raakte me.
Niet alleen omdat het mijn club is.
Maar omdat het me even stilzette.
Even trots maakte.
Even verbond.
Het was niet mijn eigen prestatie, en toch voelde het als winst.
Zonder dat ik iets hoefde te bewijzen.
Winnen versus helen
Winnen kan een manier zijn om niet te hoeven voelen wat eronder zit.
Het verdriet van vroeger. De leegte van gemis. De pijn van niet gezien zijn.
En toch…
Pas als je durft te stoppen met vechten, kun je gaan helen.
Pas als je jezelf toestemming geeft om niet te winnen, ontstaat er ruimte voor rust.
Voor wie je bent, zonder bewijs.
Voor wat je voelt, zonder filter.
Het is geen makkelijke weg.
Maar het is de weg naar vrijheid.
Tot slot – en misschien herken jij dit ook
Misschien ben jij ook zo iemand.
Die altijd doorgaat.
Altijd regelt.
Altijd voor anderen klaarstaat.
Misschien is winnen jouw manier om overeind te blijven.
Misschien heeft het je ver gebracht.
Maar misschien… is het tijd om niet langer te bewijzen dat je oké bent,
maar te gaan voelen dat je dat al bent.
Ook zonder doel.
Ook als het even stil is.
Ook als je even niet wint.
Of… als je wint, zonder dat je ervoor hebt gevochten.
Zoals Go Ahead Eagles.
Op Eerste Paasdag.
Voor iedereen die weer even mocht voelen dat het leven meer is dan overleven.
Plaats een reactie: