Vorige week was ik niet in gesprek met een stel in scheiding, maar met de inhoud van mijn schuur. En wat dáár allemaal nog lag… Oude kwasten, een vergeten doos met LP’s, een loszittende scharnier van het verleden. Maar vooral: Zijn boeken. Zijn plunjezak. Zijn verhaal. Niet die van mijn vorige ex, maar de ex daarvoor. Ja, ik woon hier al even. Vijfentwintig jaar geleden kochten we samen dit huis. En na een paar omzwervingen woon ik er nog steeds. Met mijn nieuwe liefde. Drie keer is scheepsrecht.
Waarom ken ik zijn nummer nog?
Het was een gek gevoel. Een app sturen, na al die jaren. En nóg gekker: ik wist zijn nummer uit mijn hoofd. meer dan twintig jaar later. Dat zegt iets. Over mij, misschien. Of over hoe diep sommige dingen je geheugen in sneaken. Gek hoe een vreemdgaan-app destijds niet nodig was — mijn onderbuikgevoel was genoeg.
Een viking in een bouwval
Hij kwam zijn spullen ophalen. Op krukken – de heup waar hij toen al last van had, was nu geopereerd. Spiegelende zonnebril op. Niet in mijn ogen kunnen kijken. En zijn nieuwe vriendin mee. Alweer een andere. Vertrouwde ze hem niet? Of was zij gewoon de drager van zijn verleden?
Ik moest denken aan hoe het ooit begon. Aan zijn lange krullende haar – een beetje een Viking. Aan hoe hij niet op mijn school zat, maar ik hem daar tóch vaak zag. Verschil in niveau, al zei niemand dat hardop. We verhuisden van Deventer naar een bouwval in Twello. In dezelfde straat als mijn ouders. Hij was bouwvakker, ik wist alles van inrichting – kunstacademie-achtergrond. Samen zouden we dat huis verbouwen. Hij de muren, ik de ziel.
Relatieproblemen in een caravan
Maar het huis kwam niet af. Hij werd ziek. En het leven viel uit elkaar als loslatend behang. We bivakkeerden in een bouwkeet. De caravan als kledingkast. Hij stopte met werken. Ik werd de kostwinner, zette mijn dromen op pauze. Zelfstandig worden? Niet nu. Eerst dit huishouden draaiende houden. Eerst hij.
En dus loste ik zijn problemen op. Omdat ik vond dat het zo hoorde. Omdat hij het moeilijk had. Omdat ik dacht dat liefde dat betekende. Ik cijferde mezelf weg. En hij? Hij leefde ’s nachts. Ik werkte overdag. We gingen langs elkaar heen. En toen… ging hij vreemd. Met een collega.
Vreemdgaan en opluchting tegelijk
Dat was het begin van het einde. En tegelijkertijd een opluchting. Want ik wist: dit was het niet. Dit mág het niet zijn. Nu, al die jaren later, zie ik het scherper dan ooit. We waren geen match. Niet in energie, niet in richting. Zelfs de boeken die hij nu kwam ophalen… pasten niet bij mij. De inhoud zei het al. En de plunjezak benadrukte het nog eens. Het voelde nooit als oorlog, maar ook niet als vrede. Ik had eerder moeten stoppen.
Ik vroeg me later vaak af: wat is vreemdgaan eigenlijk? Wat is de definitie van vreemdgaan, buiten het overschrijden van grenzen? En waarom voelde ik het zo duidelijk, voordat ik het wist? Dat onderbuikgevoel bij vreemdgaan… je kunt het niet uitleggen, maar het klopt vaak wél.
De littekens van een relatie die niet klopte
Ik zie nog steeds mijn voorletters op zijn arm. Ik weet niet of het me raakt of dat ik het gewoon zie als een litteken van een les. Een les die ik niet hoefde te leren. Die van hem. Niet de mijne.
Als ik toen al wist wat ik nu weet — dat sommige vreemdgangers blijven vreemdgaan, dat chronisch vreemdgaan echt bestaat — had ik misschien eerder losgelaten. Maar ik bleef. Uit plichtsgevoel. Omdat ik dacht dat ik moest zorgen. Ook dat is een fase na vreemdgaan: accepteren dat zorgen niet hetzelfde is als houden van.
Van foute mannen naar een liefde die spreekt
Na hem kwam mijn grote liefde. Maar ik was nog zo trouw aan principes, aan hoe het ‘hoorde’, dat ik mezelf weer verloor. En verloor wat juist goed voelde. Ik ging door in een andere relatie. Nog ingewikkelder. Nog verder van mezelf. Hij ging niet vreemd, nou ja… misschien met zichzelf.
Gelukkig kreeg ik opnieuw een kans. En nu zijn we hier. In datzelfde huis. Mijn liefde en ik. Samen. Geen bouwkeet, geen plunjezak. Maar wel gereedschap. Voor als het even schuurt. Want we spreken uit. We slikken niet in. We zeggen wat we voelen – of hij zegt het wel, als ik het niet durf.
Wat vreemdgaan me leerde over mezelf
In de tussentijd had ik nog een affaire. Met een man met vrouw en kinderen. Oef. Bijna weer de verkeerde kant op. Maar dit keer keerde ik zelf om.
Vreemdgaan betekenis? Voor mij was het uiteindelijk: verdwalen in wat je mist, en het zoeken op een plek waar het nooit gevonden wordt. Vreemdgaan gaat zelden over seks. Het gaat over aandacht. Gebrek. Vlucht. Verveling. Onvervulde verlangens.
Volgens cijfers van het CES (Centrum voor Echtscheiding en Samenleving) zijn de aantallen verontrustend. Het vreemdgaan-percentage blijft groeien. En ja, vreemdgaan kan het begin zijn van scheiden, maar ook het begin van jezelf terugvinden.
Soms is het niet de ander die vreemdgaat, maar jij die jezelf kwijt bent. En soms – als je geluk hebt – kom je jezelf weer tegen. In een schuur, tussen oude spullen. Of in de ogen van iemand die je vandaag wél echt ziet.
Sta jij op een kruispunt?
Misschien herken je jezelf ergens in mijn verhaal. In het gevoel van langs elkaar heen leven, in de signalen van vreemdgaan, of in het moment waarop je weet: zo wil ik het niet meer.
Of je nu twijfelt, al besloten hebt te scheiden, of gewoon behoefte hebt aan iemand die met je meedenkt – je hoeft het niet alleen te doen.
Bij ScheidingsWijze helpen we je om in alle rust overzicht en helderheid te krijgen. Niet om je relatie te breken, maar om jezelf terug te vinden. En als het nodig is, begeleiden we je naar een scheiding die wél klopt.
Neem vrijblijvend contact op.
Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft het alleen maar op jouw manier te doen.
Gratis informatiegesprek aanvragen
Plaats een reactie: