Vreemdgaan. Het is een onderwerp waar iedereen een mening over heeft. De een ziet het als het ultieme verraad, de ander als iets wat nu eenmaal kan gebeuren in een relatie.

En wanneer is het wél geoorloofd?

Wat de reden ook is, vreemdgaan laat sporen na. Het verandert relaties, het verandert mensen.

Ik heb het zelf nooit gedaan. Niet omdat ik er nooit de kans voor had, niet omdat het me nooit heeft kunnen overkomen, maar simpelweg omdat mijn normen en waarden het niet toelaten. Voor mij is trouw niet alleen iets wat je belooft, maar iets wat je bent.

Toch betekent dat niet dat ik oordeel over anderen. Ik weet dat het leven niet zwart-wit is. Dat liefde en verlangen ingewikkeld kunnen zijn. Dat mensen keuzes maken die op dat moment misschien niet goed voelen, maar toch gebeuren. Een affaire of overspel ontstaat soms in een relatie die al langer wankelt. Maar betekent een vertrouwensbreuk altijd het einde van een huwelijk?

Wanneer zou vreemdgaan geoorloofd zijn?

Dat is een lastige vraag. In principe was het voor mij altijd als volgt: als je in een relatie zit, ben je trouw of je kiest ervoor om uit de relatie te stappen. Maar het leven is niet altijd zo eenvoudig. Er zijn situaties waarin vreemdgaan niet per se gaat over verraad, maar over iets diepers.

Misschien zit iemand vast in een relatie die al jaren niet meer goed voelt. Misschien ontbreekt er iets essentieels: aandacht, liefde, waardering. Misschien is de verbinding al lang verbroken, maar is het officiële afscheid nog niet genomen.

Soms komt liefde onverwacht op je pad. Niet gepland, niet gezocht, maar ineens is het er. En dan? Is het dan vreemdgaan of is het een nieuw begin? Is het een misstap of het begin van een relatiebreuk?

Ik zeg niet dat het goed is. Maar ik zeg ook niet dat ik het in iedere situatie fout vind.

De roze draad van trouw blijven aan jezelf

Omdat ik zelf nooit over die grens ben gegaan, heb ik ook dingen verloren. Soms houden principes je overeind, maar soms zorgen ze er ook voor dat je de liefde van je leven misloopt.

Dat is mij gebeurd.

Ooit was er iemand met wie alles klopte. De klik, de aantrekkingskracht, het bijzondere gesprek…. Maar hij had iets gedaan wat ik niet kon negeren: hij had iets gehad met mijn vriendin.

Voor hem betekende het niets, bleek achteraf. Voor mij betekende het alles.

Niet omdat ik hem veroordeelde, maar omdat ik een vriendin niet wilde verraden, ik daar niet aan voorbij kon gaan om dan met hem iets te beginnen. Als ik de stap genomen had om mijn verlangen te volgen, was ik iemand anders geworden dan wie ik ben. En misschien is dat uiteindelijk wat principes zijn: niet alleen de regels waaraan je je houdt, maar de kern van wie je bent.

Mijn rode draad – of liever, mijn roze draad – is altijd geweest dat ik trouw wil blijven aan mezelf. Net als de roze wolk die zweeft in een verder heldere lucht, is dat principe iets wat me richting geeft. Soms lijkt het dromerig, soms lijkt het streng, maar voor mij is het de enige manier om oprecht en eerlijk in het leven te staan.

Hokjesdenken en de lucht daarbuiten

In de verte zweeft een roze wolk in een blauwe lucht. Maar als je goed kijkt, is de lucht niet egaal. Er zit een patroon in, alsof er hokjes in verborgen zitten. Alsof zelfs de lucht soms gevangen zit in structuren die we zelf hebben bedacht.

Misschien is dat wel hoe we over liefde denken. We hebben regels, kaders, patronen waarin het zou moeten passen. Maar wat als liefde niet in hokjes past? Wat als principes belangrijk zijn, maar soms ook mogen vervagen?

Soms denk ik: had ik toen mijn principes losgelaten, had ik dan eerder geluk gevonden? Of was ik in een relatie beland die niet goed van start was gegaan? Misschien had ik moeten nadenken, in plaats van direct afstand te nemen. Wat als ik dat gedaan had, was er dan iets moois opgebloeid… of was ik dan ook één van de passanten geworden en waren mijn principes in het water gevallen.

Soms moet het zo zijn

Het leven heeft een bijzondere manier om dingen op hun plek te laten vallen. De man die ik toen liet gaan, is opnieuw op mijn pad gekomen. Misschien was de tijd toen niet rijp. Misschien was ik met mijn principes te streng en verloor ik daardoor kostbare tijd. Of misschien moest het gewoon zo zijn, moest het eerst mislopen voordat het weer goed kon komen.

Het is een herinnering aan het feit dat liefde zich niet altijd laat sturen, maar dat het ook niet verloren gaat als het écht de bedoeling is. Soms komt iemand terug in je leven op het juiste moment, als beide mensen er klaar voor zijn. Misschien had ik toen het gevoel dat het de enige optie was, maar nu begrijp ik dat timing alles is.

Geen goed of fout, maar wat bij je past

Vreemdgaan blijft een gevoelig onderwerp. Voor sommigen is het een breekpunt, voor anderen een obstakel dat overwonnen kan worden. Iedereen heeft zijn eigen grens, zijn eigen manier om met liefde en trouw om te gaan.

Wat voor mij geldt, geldt niet voor iedereen. Maar als er één ding is dat ik heb geleerd, is het dit: welke keuze je ook maakt, zorg dat je jezelf erin kunt blijven herkennen. Want uiteindelijk is trouw niet alleen iets tussen jou en een ander, maar ook iets tussen jou en jezelf.

Net als een roze wolk in een blauwe lucht – soms vervliegt het, soms blijft het drijven, maar zolang je weet waar je voor staat, verlies je nooit de weg. En soms, als de tijd er wél rijp voor is, komt wat verloren leek toch weer terug.