Ik las er over in het Volkskrant Magazine (tot de dood ons scheidt) van zaterdag 13 januari en ik werd er diep droevig van. Verhalen van een niet goed verwerkte scheiding die jaren doorziekt. Letterlijk tot over het graf. En meteen denk ik dan als specialist bij ScheidingsWijze: Wat is hier misgegaan? Waarom is er nooit goed afscheid genomen van elkaar? Nu is het te laat.
Eerlijk gezegd begrijp ik het wel. Jaren na de scheiding komt je ex partner te overlijden. De man of de vrouw waar je ooit van hebt gehouden, met wie je samen kinderen hebt gekregen, maar waarmee het huwelijk zo jammerlijk is misgelopen is er niet meer. En dan wil je naar de begrafenis. Voor jezelf, omdat je zelf afscheid wil nemen, maar vooral ook om je kinderen te steunen in hun verdriet over de dood van hun vader of moeder.
Schoonfamilie
Maar je krijgt geen rouwkaart, de nieuwe partner van je ex wil je er niet bij hebben en je vroegere schoonfamilie zit echt niet te wachten op een hernieuwde kennismaking. Zeker niet op dit moment. En ook dat begrijp ik wel weer.
In het Volkskrant verhaal kwam een aantal mensen aan het woord die omdat ze niet welkom waren op de begrafenis van hun ex zelf maar een eigen ritueel of dienst hadden georganiseerd. Met hun eigen kennissen en vrienden. Op die manier stonden ze stil bij de dood van hun ex-geliefde en steunden ze hun kinderen. Mooi misschien, maar toch ook wel heel verdrietig. Het zou zo anders kunnen!
Gif
In mijn scheidingspraktijk heb ik vaak stellen bij wie het goed mis is. Het verdriet, de boosheid en teleurstelling zit heel diep. Maar beiden moeten verder met hun leven en over de zakelijke dingen zijn ze het met mijn begeleiding snel eens. De spullen worden verdeeld, er komt een oplossing voor het huis, een omgangsregeling met de kinderen en financiële duidelijkheid voor na de scheiding. Maar het gif is er nog lang niet uit. De echte verwerking komt pas later.
Nazorg
Daarom stel ik altijd voor om een half jaar na de scheiding nog eens samen te komen. Noem het een nazorggesprek. Ik merk dan vaak dat er dan pas ruimte is om te praten over de emotionele kant. Het tijdsverloop en de nieuwe, gescheiden situatie maken dat mogelijk. Dat zijn vaak indringende, maar mooie gesprekken. Over de mooie jaren die er ook zijn geweest, over waarom het toch mis ging. Over verwijten en gekwetstheid. Over de gedeelde liefde voor de kinderen.
Als die stappen in het eerste jaar na de scheiding zijn gezet, als er op een goeie manier afscheid is genomen van het huwelijk, dan is dat een enorme winst voor de rest van je leven. En misschien dat er dan ooit, aan het einde van dat leven, ook ruimte is voor oprechte rouw. Over het verlies van je ex, de vader of moeder van je kinderen. En dat je er dan ook gewoon bij mag zijn.
Ik wil jullie er graag bij helpen. Ook na de scheiding.
Plaats een reactie: