Een rit naar Groningen en een verrassende wending
Eens in de twee weken rijd ik van Twello naar Groningen. Een flinke rit, maar het biedt me de perfecte gelegenheid om podcasts te luisteren. Dit keer viel mijn keuze op een verhaal over tijdelijk wonen bij Parentshouse, een initiatief mogelijk gemaakt door de kerk. Wonen en huren na een scheiding is vaak een enorme uitdaging, en terwijl ik luisterde, dwaalden mijn gedachten af naar hoe geloof en de kerk hierin een rol kunnen spelen. Dat bracht me terug naar een bijzondere ervaring uit mijn beginjaren als mediator, inmiddels 15 jaar geleden.
Een onverwachte ontmoeting in de radio-uitzending
Toen ik net begon, had mijn secretaresse een afspraak voor me gemaakt in een radioprogramma. Publiciteit voor ScheidingsWijze—goed bedoeld, maar totaal niet mijn ding. Toch ging ik met lichte tegenzin op pad. Alsof dat nog niet genoeg was, ontdekte ik bij aankomst dat er ook iemand van de kerk aanwezig was. Mijn ervaring met religieuze instellingen was dat ze niet bepaald klaarstaan voor mensen die gaan scheiden. In veel gemeenschappen heerst er eerder onbegrip dan steun.
Ik bereidde me dus voor op een ongemakkelijk gesprek. Maar tot mijn verrassing bleek de man die de kerk vertegenwoordigde, een pastor met ervaring in hulpverlening, het juist met me eens: gescheiden ouders zouden meer steun moeten krijgen. Hij vertelde openhartig over zijn eigen frustraties binnen de kerk en zijn pogingen om binnen zijn gemeenschap een mentaliteitsverandering teweeg te brengen. Dat zette me aan het denken. Misschien had ik mijn oordeel te snel geveld.
De kracht van een Parentshouse
Terug naar het heden, rijdend over de snelweg, luisterde ik naar de podcast. Het ging over een Parentshouse, een huis waar gescheiden ouders tijdelijk kunnen wonen en waar hun kinderen welkom zijn. Niet gefinancierd door de gemeente of een woningcorporatie, maar door de kerk. Dat vond ik fascinerend. Waar overheidsinstanties worstelen met lange wachtlijsten en bureaucratische regels, nam een kerk hier het voortouw om iets concreets te betekenen voor gescheiden ouders. Dit bevestigt dat wonen na een scheiding een serieus probleem is en creatieve oplossingen zoals deze essentieel zijn.
Verandering in denken over scheidingsondersteuning
Het is mooi om te zien hoe dingen veranderen. Vaak denken we dat kerken ouderwets zijn, maar misschien bewegen ze in sommige opzichten juist sneller mee met de tijd dan gemeenten en woningstichtingen. Hulp bij scheiding zou breed toegankelijk moeten zijn. Wie had gedacht dat een podcast me zou herinneren aan dat radioprogramma van toen? Ooit een traditioneel medium, nu vervangen door moderne luisterplatforms, maar de boodschap blijft: sommige initiatieven verdienen meer aandacht.
Een Parentshouse in mijn achtertuin?
Zelf heb ik een grote achtertuin, en daar zou prima plek zijn voor een Parentshouse. Als er een kerk, woningstichting of gemeente is met een potje om dit mogelijk te maken, stel ik die ruimte graag beschikbaar. Niet alleen als tijdelijke opvang voor ouders die gaan scheiden, maar ook als een plek om met anderen in gesprek te gaan. Een plek die de eenzaamheid verlicht, die vaak gepaard gaat met een scheiding. Wonen na een scheiding is niet alleen een praktische, maar ook een emotionele uitdaging. Een Parentshouse kan daarin een belangrijke rol spelen. Dit is hard nodig en ik draag daar graag aan bij.
Conclusie
Misschien is het tijd dat we met een bredere blik kijken naar waar hulp vandaan kan komen. Soms uit onverwachte hoeken. Scheiden is een ingrijpend proces, en hoe beter de opvang en ondersteuning, hoe beter de toekomst voor alle betrokkenen. Huren of tijdelijk onderdak vinden zou geen extra obstakel moeten zijn voor mensen die al door een moeilijke tijd gaan.
1 reactie