Goldfrapp…. ‘Ooh La La ‘ direct de vrolijke vlinderkriebels in mijn buik. Een heerlijk gevoel en een lach op mijn gezicht. Muziek van jou & mij.

Muziek raakt en op sommige momenten héél hard. Bijzonder hoe muziek direct een beeld en een gevoel kan oproepen…
Amsterdam, 15 jaar terug, alleen in de auto op weg naar een afspraak, net weg van huis en radio lekker hard aan. Ik sta te wachten voor de stoplichten bij de RAI, de oprit naar de snelweg.

Dan hoor ik het ‘Je buien maken vlekken op mijn hagelwit humeur… maar mijn hoofd is bij de deur… maar hoe ik het ook wend of keer, mijn huis beschermt niet meer…Het regent harder dan ik hebben kan’ .

Pats, Raak, heel hard wordt ik diep van binnen geraakt. Opeens stromen de tranen over mijn wangen, intens verdriet. Een stortvloed, totaal onverwachts, heftig verdriet en bevrijdend. Bevrijdend omdat in een luttele seconde het diepe besef er is dat mijn relatie echt ten einde is en dat er geen weg terug is.

‘Je buien zijn te donker, voor mijn hemelsblauw humeur’
Verdriet en opluchting stromen door mijn lijf, al zolang probeer ik mijn hoofd boven water te houden. Niet weten hoe verder maar ook de ander geen verdriet willen doen.
Diep van binnen wetend dat de relatie waar je zo hard voor werkt, niet werkt. Dat ik mijzelf kwijtraak, mijn energie, mijn gevoel voor humor en mijn hoop …
“mijn hoofd is bij de deur” zingt BLOF verder…

En aan het eind van het nummer is ‘mijn hand al bij de deur’
De beslissing om te scheiden is gevallen, duidelijker kon mijn lijf niet zijn. Pijnlijk, verdrietig maar tevens opgelucht en langzaam haal ik weer adem… Ik weet wat mij te doen staat, hoe verdrietig het ook is.