Wat krijg je bij een echtscheiding op je bord? – Lessen uit mediation
“Wat krijg je bij een echtscheiding op je bord? Soms meer dan je lief is. Een creatieve blik op mediation, de Tuchtraad en hoe je omgaat met weerstand.”
Wanneer feiten niet gehoord willen worden
Soms komen de beste inzichten uit onverwachte hoeken. Ik had nooit gedacht dat mijn allergie me iets zou leren over mijn werk als MFN-mediator, maar tijdens een recente zitting bij de Tuchtraad viel alles op zijn plek.
Wie een allergie heeft, weet hoe het voelt: je kunt alles proberen—medicatie, voorzorgsmaatregelen, vermijden van prikkels—maar als de bron blijft bestaan, blijft de reactie terugkomen. En dat is precies wat ik zag gebeuren in de rechtszaal.
Tijdens de zitting werd mevrouw (klaagster) door de rechter aangesproken op tegenstrijdigheden in haar verhaal. Toch bleef ze volhouden dat haar versie klopte. Hoe meer tegenbewijzen er op tafel kwamen, hoe harder ze zich eraan vastklampte. Het deed me denken aan hoe sommige mensen vasthouden aan hun overtuigingen, zelfs als de feiten een ander verhaal vertellen.
De rol van de Tuchtraad bij mediation
Een van de vragen die mij werd gesteld, kwam van de MFN-mediator binnen de driekoppige Tuchtraad:
“Waarom roept een woning verkopen minder vragen/werk op in een convenant dan een woning behouden?”
Een relevante vraag, maar wat volgde was een klassiek voorbeeld van selectief luisteren. Hoe ik (de mediator) het ook uitlegde, ze bleef volhouden dat ze het niet begreep. Uiteindelijk werd er gezegd:
“Dan vraag ik het de mediator zo nogmaals om het uit te leggen.”
Soms willen mensen iets gewoon niet horen. Niet omdat ze het echt niet begrijpen, maar omdat erkennen wat er wordt gezegd, betekent dat ze iets moeten toegeven. Als mediator zie ik dit vaker: mensen houden vast aan hun standpunt, niet omdat ze de logica niet zien, maar omdat de emotionele consequenties te groot zijn.
Hoe ga je als mediator om met weerstand?
Door deze ervaring zie ik nu beter welke functie de Tuchtraad heeft. Het is een plek waar mediation en professionele werkwijzen worden beoordeeld. Maar wat voelt het oneerlijk als een klacht ontvankelijk wordt verklaard, niet op basis van inhoud, maar omdat iemand zich simpelweg beroept op zijn beroep en grote woorden gebruikt zonder onderbouwing.
Beweringen werden onderuit gehaald, maar toch stond ik daar, gedwongen om mezelf te verdedigen.
Het traject was voortvarend en volgens planning afgehandeld, zoals ook blijkt uit de tijdlijn; van traagheid was geen sprake. Tegelijkertijd werd er, ondanks mijn inzet en de zorgvuldige afronding, voortdurend onredelijke druk op mij gelegd, zonder enige redelijkheid of billijkheid, noch oog voor de omstandigheden waarin ik verkeerde.
Deze procedure was niet alleen onnodig, maar ook tijdrovend en belastend. Maar misschien wel het meest schrijnende was het onderliggende gevoel van schaamte. Hoe zorgvuldig je ook werkt, hoe integer je ook handelt, het voelt bijna als falen om je werk voor de Tuchtrechtspraak te moeten verdedigen. Terwijl ik wist dat ik niets verkeerd had gedaan, bleef het wringen.
Wat mediation en allergieën met elkaar gemeen hebben
Die dag zat een ontspannen uitstapje naar Den Haag er niet in. Om half zeven zat ik al in de auto en moest ik op tijd terug zijn vanwege familieomstandigheden. Geen ruimte om even na te mijmeren of afstand te nemen. Maar dat hoeft ook niet, want de les was duidelijk:
Een allergie verdwijnt niet, maar je kunt wel leren hoe je er minder last van hebt.
Mediation is niet het vinden van de absolute waarheid, maar het omgaan met de realiteit zoals die zich aandient. En soms betekent dat accepteren dat anderen blijven vasthouden aan iets wat niet klopt. Net zoals ik accepteer dat hooikoorts elk voorjaar terugkomt.
En dat is oké.
Wachten op de uitspraak: geen haar die zich zorgen maakt
Na tien weken wachten op de uitspraak zou je denken dat de spanning stijgt. Maar nee, geen enkele haar op mijn hoofd die zich zorgen maakt. En dat terwijl allergieën en haren soms een gevaarlijke combinatie zijn—denk aan huisstofmijt, kattenharen of die ene kappersbeurt waarbij je ineens spontaan begint te niezen.
Maar dit? Dit voelt anders.
Ik weet hoe het traject is verlopen. Ik sta achter mijn werk en achter de keuzes die ik heb gemaakt. Net zoals je na een allergische reactie leert welke stoffen je moet vermijden, leer je als mediator welke situaties je niet moet laten raken.
Feiten blijven feiten, ook als iemand ze niet wil horen.
Of de uitspraak uitblijft of niet, ik weet één ding zeker: mijn haren gaan er niet van rechtop staan. En mocht dat wel gebeuren? Dan is het vast gewoon de pollen in de lucht.
Conclusie: leren van weerstand als mediator
Als mediator leer je elke dag bij. Soms door gesprekken met cliënten, soms door procedures zoals deze. Wat deze ervaring me leerde, is dat niet iedereen openstaat voor verandering, en dat niet iedereen eerlijk speelt. Maar juist dan is het de kunst om professioneel en neutraal te blijven.
Ik verzoek de klacht ongegrond te verklaren.
Plaats een reactie: