Waarom is hulp vragen zo moeilijk?
Ik denk er de laatste tijd vaker over na. Misschien omdat ik het zelf óók moeilijk vind. Het lijkt kwetsbaar, een beetje alsof je faalt. Alsof je het zelf niet aankan. Maar ik begin te geloven dat het juist iets anders is. Dat hulp vragen een vorm van moed is. En dat het ook iets zegt over wie je om je heen verzamelt.
“Eigenlijk gaat het niet zo goed…” – en niemand die reageert
Ik moest denken aan mijn eerste lange relatie. Mijn toenmalige vriend was ernstig ziek. En niemand wist hoe daarmee om te gaan. Mensen zeiden: “Laat maar weten als we iets kunnen doen.” Maar hij liet niks weten. En als mensen vroegen hoe het ging, zei hij: “Goed hoor.”
Ik vroeg hem op een dag: Waarom zeg je niet gewoon hoe het écht met je gaat?
Hij zei: “Let maar op.”
We zaten samen aan de bar. De barman kende hem al jaren.
“Hoe gaat het?” vroeg de barman.
Mijn vriend zei: “Nou… eigenlijk niet zo goed.”
De barman knikte, schonk bier in, draaide zich om en liep weg.
“Zie je wel,” zei mijn vriend. “Mensen willen het niet echt weten.”
Is het onwil, ongemak of gewoon onvermogen?
En ergens snapte ik het. Mensen schrikken ervan. Ze weten niet wat ze moeten zeggen. Is het desinteresse? Of onvermogen? Misschien allebei. Maar ook dat we het verleerd zijn. Om er gewoon te zijn voor een ander, zonder het meteen te willen fixen.
De onverwachte hulplijn: niet altijd wie je denkt
Ik merk het ook bij scheidingen. Mensen willen je vaak pas steunen als het voorbij is. Niet terwijl je nog midden in de chaos zit. En dan komt hulp soms uit onverwachte hoek. Een buurvrouw, een collega, iemand die zelf ooit ging scheiden en nog weet hoe het voelde. Dáár zit vaak de echte steun.
Zelf kreeg ik ooit, toen ik voorzichtig begon te vertellen over ‘het geweld’ binnen mijn relatie, het verwijt: “Dan had je maar eerder weg moeten gaan.” Bam. Deur dicht.
Het is alsof je niet alleen pijn hebt, maar ook nog moet uitleggen waarom je die pijn hebt laten ontstaan. Alsof je je moet verdedigen voor het feit dat je zo lang gebleven bent.
Waarom blijven we hangen in iets wat ons stukmaakt?
Maar dat is precies wat zoveel mensen doen. Blijven. Te lang. Omdat je hoopt dat het beter wordt. Omdat je bang bent voor wat er daarna komt. Omdat je niet durft te zeggen: Ik red het niet alleen.
Misschien is dat ook waarom ik zo graag werk als mediator. Omdat ik zie wat het met mensen doet als ze wél gehoord worden. Als er iemand naast je zit die zegt: “Het is oké dat je hulp nodig hebt.” Dat je niet gek bent. Of zwak. Dat je gewoon mens bent.
Soms is het niet alleen emotioneel ingewikkeld, maar ook praktisch. Veel mensen zeggen: Ik wil scheiden, maar heb geen woning. Of: Ik wil scheiden, waar begin ik in vredesnaam? En dan is het zoeken. Naar houvast, naar informatie, naar manieren waarop je de scheiding kunt regelen – misschien wel met hulp van de gemeente of via een gratis traject.
Ik leer kiezen. Voor mezelf. Voor mensen die blijven als het donker is.
Ik leer steeds beter om mensen te kiezen die er echt voor me zijn. Die niet zeggen “sterkte”, maar vragen: “Wil je erover praten?” Die niet meteen oordelen, maar luisteren. En ik leer dat ik zélf ook iemand mag zijn voor een ander.
Dus nee, ik ben de hoop niet verloren. Ik ben juist iets aan het terugvinden: mezelf.
En als jij dit leest en je zit vast – in een relatie die niet goed voelt, in een patroon dat je niet loslaat – weet dan: het is oké om hulp te vragen. Het maakt je niet zwak. Het maakt je mens.
Liefs,
M.
ScheidingsWijze
Gratis informatiegesprek aanvragen
Wist je dit over hulp vragen?
Dat hulp vragen moeilijk is, ben je niet alleen. Uit recent onderzoek van het Rode Kruis blijkt dat meer dan de helft van de jongeren moeite heeft om hulp te zoeken bij mentale klachten. Niet omdat ze het niet nodig hebben, maar uit schaamte of angst om anderen tot last te zijn. Ook bij volwassenen speelt dit: mensen blijven vaak te lang rondlopen met zorgen, simpelweg omdat het systeem ervan uitgaat dat je zelf wel aan de bel trekt.
Over de drempel
Maar zelfs als je die drempel over bent en wél om hulp durft te vragen, komt het volgende: ontvangen. Ook dat is niet eenvoudig. Want wat als iemand echt naar je luistert? Als je ineens moet toelaten dat je het niet allemaal alleen hoeft te doen? Dan komen er gevoelens boven die je misschien liever wegstopt: ongemak, kwetsbaarheid, afhankelijkheid.
Toch zit juist dáár de kracht. In het toelaten van hulp. In het laten zakken van je schouders, omdat je even niet sterk hoeft te zijn. In het delen van wat zwaar voelt, zodat het samen draaglijker wordt.
En dat is precies wat we bij ScheidingsWijze proberen te bieden.
Of het nu gaat om relatieproblemen, juridische vragen, geldzorgen of verdriet waar je nog geen woorden voor hebt: je hóeft het niet alleen te doen. Hulp vragen én ontvangen is geen zwakte. Het is lef. Het is kiezen voor jezelf, voor je kinderen, en voor wat er écht toe doet.
Hulp
Bij ScheidingsWijze werken we met mensen die weten hoe het voelt. Die niet zeggen: “Waarom heb je dat niet eerder gedaan?”, maar juist: “Wat goed dat je nu hier bent.”
We helpen je overzicht te krijgen, met bijvoorbeeld een checklist scheiden, uitleg over hoe je een scheiding aanvraagt bij de gemeente, of hoe je een echtscheiding aanvragen formulier invult. We begeleiden je bij de keuzes die horen bij een scheiding regelen – ook als er een koophuis bij betrokken is.
We oordelen niet. We luisteren. En we helpen je verder – stap voor stap.
Zit je vast in je relatie of weet je dat het zo niet langer gaat?
Neem contact met ons op. Je hoeft dit niet alleen te dragen.
Plaats een reactie: