Een oud-klasgenoot, een ziekenhuis, en de kracht van echt luisteren – waarom menselijke mediation het verschil maakt.

Soms komen mensen na jaren weer op je pad. Onverwacht. Ongepland. Zo stond ik laatst ineens tegenover een oud-klasgenoot die ik al ruim dertig jaar niet had gesproken. Niet op een reünie, niet via een feestelijke borrel, maar op de spoedeisende hulp. Allebei zaten we daar, met onze eigen zorgen, onze eigen verhalen. En toch voelde het meteen vertrouwd. Zoals dat kan gaan met mensen die ooit naast je in de schoolbanken zaten.

We raakten aan de praat. Eerst wat vluchtig, later wat dieper. Niet lang daarna ontving ik een mail: of we een afspraak konden maken. Ze zat midden in een scheiding en had mijn naam onthouden. Niet omdat ik daar in het ziekenhuis over mediation vertelde, maar omdat ze me was gaan volgen via Facebook. En toen ze me daar in levende lijve zag, wist ze ineens: jou moet ik hebben.

Als praten belangrijker is dan plannen

Ze was al begonnen met mediation, vertelde ze me later. Maar dat had ze even stopgezet. “Het ging te snel. Ik kon niet schakelen omdat mijn hart gebroken is.”
Ik liet haar haar verhaal doen. Ze praatte, en praatte, en praatte.
En ik luisterde.
Dat is soms alles wat er nodig is.

Gebroken hart

Er was zóveel gebeurd dat ze zelf nauwelijks wist waar ze stond. De breuk, de gezondheid, de snelheid waarmee alles zich voltrok. Haar man – bijna ex – had inmiddels een tijdelijke plek om te wonen gevonden. Zij zelf voelde zich achtergebleven. Nog niet aangeland in de werkelijkheid van ‘alleen verder’. Ze wist niet meer wat ze zelf wilde. Ze had tijd nodig. En ruimte.

En dat is oké. Niet iedereen is direct klaar om alle afspraken rondom een scheiding vast te leggen. Mediation begint bij vertrouwen. En bij de erkenning dat je soms gewoon nog niet kunt rekenen – op jezelf, op de ander, of op het proces.

Niet rekenen, maar écht aanwezig zijn

Bij de vorige mediator, vertelde ze, zat iemand achter een scherm. Direct berekeningen maken. Tabbladen open. Getallen in vakjes. En vooral: geen contact. Geen ruimte voor haar verhaal.

“Ik snap niet hoe je kunt zien wat er gebeurt, als je naar je toetsenbord kijkt,” zei ik haar.
Ze knikte. “Je hebt een hart. Dat miste ik daar.”

Als mediator raakt me dat. Want een scheiding is méér dan cijfers. Mensen zoeken geen rekenmachine. Ze zoeken iemand die meedenkt, die voelt wat er nog niet gezegd wordt. Zeker als je midden in de emotie zit en de grond onder je voeten voelt wegzakken.

Mediation is geen spreadsheet

Als scheidingsmediator moet je veel kunnen. Rekeningen splitsen, alimentatie berekenen, vermogensverdeling in kaart brengen. Maar minstens zo belangrijk is het om stil te kunnen zijn. Aanwezig te zijn.

Want sommige mensen kunnen – op dat moment – gewoon even niet rekenen. Niet op een formule. Niet op snelheid. Niet op zichzelf.

Dan moet jij als mediator wél betrouwbaar zijn. Een baken. Niet om alles op te lossen, maar om te zijn. En dat begint bij luisteren. Niet bij het toetsenbord.

In de wachtkamer van het leven

Soms kom je elkaar na dertig jaar weer tegen. In de wachtkamer van het leven. En dan ontdek je opnieuw hoe belangrijk het is om te kunnen rekenen – op menselijkheid.

Mediation draait niet alleen om regelingen, maar ook om ruimte. Om rust. Om een hart. En om het besef dat het pas zin heeft om afspraken te maken, als je weer een beetje adem kunt halen.

Sta jij aan het begin van je scheiding en voel je je overweldigd?
Kies dan voor een mediator met aandacht. Iemand die jouw tempo volgt, niet dat van een spreadsheet.
Neem gerust contact met ons op. Je hoeft het niet alleen te doen.