Dagboek van een mediator: Angst om alleen te zijn
Ik was alleen. Echt alleen. Niet meer in een huis waar spanning hing, waar ik op eieren liep, waar ik me klein voelde. Maar een huis dat nu leeg aanvoelde. Het is gek, want dat was wat ik wilde. Toch schreeuwde alles in mij om iets bekends, iets vertrouwds. Hoe zou ik dit ooit gaan doen?
De angst voor alleen zijn
Als ik nu in mijn praktijk mensen zie worstelen met de angst om alleen te zijn, herken ik dat gevoel zo goed. Het is misschien wel één van de grootste redenen waarom mensen blijven, ondanks dat ze diep van binnen voelen dat het niet meer klopt. En ik begrijp het. Want hoe ga je het in vredesnaam alleen doen?
Ik had het leven anders voor me gezien. Samen, met iemand naast me, met wie ik de grote en kleine dingen deelde. En daar stond ik. Alleen. Alles voelt ineens leeg en kil. De stilte in huis is oorverdovend. Ik voel me ontheemd in mijn eigen huis, dat eens mijn veilige haven was.
Hoe nu verder?
De eerste weken: overleven en aanpassen
De eerste weken na de scheiding ben je constant bezig. De was, de afwas, opruimen, dingen regelen. Alles om maar bezig te blijven, om niet te hoeven voelen hoe verloren je je soms voelt. Als je thuis bent, zet je direct de tv aan of de radio, wat dan ook om de stilte te verjagen. Stilte confronteert, en daar ben je nog niet klaar voor.
Maar wat als je wilt scheiden, maar je partner niet? Wat als je de stap wilt zetten, maar je geen woning of geld hebt? Dit zijn reële angsten die veel mensen tegenhouden om verder te gaan. Je weet dat je niet gelukkig bent, maar de onzekerheid over hoe het verder moet, beangstigd je. Het idee dat je helemaal opnieuw moet beginnen kan verlammend werken. Toch is het belangrijk om te beseffen dat er altijd een weg is. Je hoeft het niet alleen te doen, en er zijn manieren om stap voor stap je eigen pad te bewandelen.
De tekenen dat je beter uit elkaar kunt gaan
Soms voel je al langer dat de relatie niet meer werkt, maar twijfel je of je de juiste keuze maakt. Er zijn signalen die erop wijzen dat een relatie misschien niet meer gezond is. Bijvoorbeeld:
- Je voelt je niet vrij om te zeggen wat je denkt, uit angst voor de reactie van je partner.
- Er zijn regelmatig woede-uitbarstingen of juist stilzwijgende straffen.
- Je voelt je niet gewaardeerd of gezien.
- Je merkt dat je vooral bij elkaar blijft uit angst voor de toekomst, niet omdat je gelukkig bent.
- Wanneer is de grens bereikt?
Als deze signalen herkenbaar zijn, is het goed om jezelf af te vragen wat je écht wilt. Soms is blijven geen oplossing meer en is een nieuwe start de beste keuze die je kunt maken.
Van angst naar superwoman
Wennen aan het nieuwe leven.
Ik weet nog hoe ik dacht: hoe ga ik dit allemaal uit elkaar halen? Hoe verdeel je een leven dat zo vervlochten is geraakt? Het was niet dat ik niet zelfstandig was, dat was het probleem niet. Maar dit voelde anders. Dit was niet gewoon een nieuwe stap, dit was een breuk, een reset van alles wat ooit vertrouwd was. Die vragen hielden me gevangen in een situatie waarin ik eigenlijk niet meer wilde zijn. Toch stelde ik de keuze uit, hield ik vast aan wat vertrouwd was, ondanks dat het me niet gelukkig maakte. Was het schaamte? Maar diep van binnen voelde ik dat het moment eraan kwam. Er zou een dag komen dat ik besefte: blijven doet meer pijn dan weggaan.
De eerste stap is de moeilijkste
En die dag kwam. Ik zette de stap, twijfelend, onzeker, maar vastberaden. In het begin voelde het alsof ik op een wankele brug liep, zonder idee waar ik uit zou komen. Ik miste zelfs de dingen die ik ooit als benauwend had ervaren. Het oude patroon had zijn eigen veiligheid, hoe ongezond het misschien ook was. En toen was daar de stilte. De leegte. Maar in die leegte ontstond iets nieuws: ruimte.
Ruimte voor mij
Nu, zoveel later, kan ik zeggen: ik heb het doorstaan. Mijn huis werd met mij meegetransformeerd. De neutrale kleuren maakten plaats voor kleur, mijn stijl. Misschien gooide ik er zelfs teveel roze in – gewoon omdat ik dat mooi vond en omdat niemand er iets van zou zeggen. Het voelde steeds weer meer als mijn plek. En nu denk ik: had ik maar eerder de stap gezet. Waar was ik eigenlijk bang voor?
Losmaken
Ik begon afscheid te nemen van mensen die niet goed voor me waren. Mensen die, ook al bedoelden ze het misschien goed, het vuur alleen maar aanwakkerden en goedbedoelde adviezen die me verder van mezelf afbrachten. Mensen die mijn onzekerheden voedden in plaats van mij kracht te geven. Ik merkte dat ik behoefte had aan oprechte steun, aan mensen die luisterden zonder oordeel. Ik koos nu bewust voor relaties die me energie gaven in plaats van energie kostten. Met die keuzes kwamen oude vrienden weer op mijn pad.
Verandering
Dan, langzaam, verandert er iets. Eerst ongemerkt, een klein moment hier en daar. Je betrapt jezelf erop dat je zonder afleiding een kop koffie drinkt en ervan geniet. Je merkt dat je de avonden, die eerst eindeloos leken, steeds beter kunt vullen. Eerst met dwangmatige Netflix-marathons, maar later met dingen die je echt fijn vindt. Een boek. Een avondwandeling. Gewoon even zitten en niets moeten.
Van leegte naar thuisgevoel
Je begint te wennen aan het alleen zijn. Waar je eerst dacht: ‘Ik kan dit niet’, merk je nu dat het juist een bevrijding is. Geen spanningen meer in huis. Geen constante angst voor een woede-uitbarsting. Geen zwijgen dat als een dreiging boven je hoofd hing. Je hoeft niet meer op eieren te lopen, geen rekening meer te houden met iemand die jou niet zag voor wie je echt was.
Je huis, je eigen plek
Nu, zoveel later, kan ik zeggen: ik heb het doorstaan. En nu denk ik: had ik maar eerder de stap gezet. Waar was ik eigenlijk bang voor?
En dan gebeurt het. Je voelt je sterker. Ik voelde me sterker. Ik merkte dat ik dingen alleen kon, zonder goedkeuring van iemand anders. Ik nam beslissingen op basis van wat ík wilde. Van een vrouw die zich verloren voelde in de stilte, veranderde ik in iemand die haar eigen keuzes maakte. Van angst naar vrijheid.
Van onzeker naar superwoman.
Weer leven zonder bang te zijn
Ik realiseerde me dat ik niet langer in een omgeving leefde waar ik constant op mijn hoede moest zijn. Niet meer hoefde te vluchten in werk, maar écht kon leven. Weer mensen om me heen, nieuwe herinneringen maken, mijn eigen keuzes. Genieten zonder schuldgevoel. Angst voor niets. Ik was altijd al krachtig, maar nu zag ik het zelf ook.
Durf te vragen om hulp
Je hoeft het niet alleen te doen. Als ik iets heb geleerd in mijn werk als mediator, is het dat je niet alles alleen hoeft te doen. Durf te vragen om hulp. Er zijn mensen die je willen steunen, op elk gebied. Of het nu gaat om emotionele steun, praktische hulp of gewoon een luisterend oor. Je staat er niet alleen voor. En wie weet, misschien kijk jij straks net als zoveel anderen terug en zeg je: ‘Had ik het maar eerder gedaan.’
Plaats een reactie: